Wyznania przypadkowego anorektyczki

Wszyscy wiemy, że anoreksja jest strasznym stanem, ale czy ktoś może się do niej dostać bez wiedzy? Czytaj dalej, aby zobaczyć moje doświadczenie jako przypadkowego anorektyczki.

Wiem, co myślisz: przypadkowy anorektyczny? Jak to działa?

Dla tych, którzy żyją pod skałą przez ostatnie 30 lat, jadłowstręt psychiczny jest zaburzeniem odżywiania, w którym cierpiący rezygnuje z jedzenia, w celu utrzymania lub uzyskania szczuplejszej sylwetki. Może to obejmować ścisłe liczenie kalorii, dysmorfię ciała, całkowitą odmowę jedzenia i intensywny strach przed przyrostem masy ciała.

Chociaż nie rzucam światła na to, co osobiście uważam za okropny stan, po prostu nigdy nie wiedziałem, w jaki sposób wpadłem na to.

Nie jestem typem osoby, która ucieka od jedzenia. Kocham jedzenie. Zanim to wszystko się wydarzyło, zjadłem zbyt dużo tego, a czasami nadal to robię. Byłem też bardzo anty-jedzący i nie sądziłem, że musisz być chudy, żeby być fajnym lub ładnym. Co prawda, kiedy byłem nastolatkiem, byłem dość mały zarówno pod względem wzrostu, jak i wagi. Wtedy zacząłem zakładać funty ze względu na potrójny urok:

# 1 Zrzucam pigułkę i niszczę moje hormony, ponieważ…

# 2 Właśnie zostałem rzucony przez mojego 3-letniego długoletniego chłopaka i…

# 3 Zacząłem nową pracę w staroświeckim barze z lat 50. ze wszystkimi darmowymi lodami, które mogłem zjeść - co okazuje się zbyt dobrze z # 2, jak się okazuje.

Zaczęło się, gdy skończyłem 21 lat

Nigdy nie byłam dziewczyną, która myślała o wadze i nigdy nie byłam dziewczyną, która popadła w depresję, nawet o wielkich wydarzeniach w życiu. W rzeczywistości byłem tak nieświadomy tego, że mój przyjaciel musiał mi wtedy powiedzieć, że wyglądałem „lepiej”? z obciążeniem, aby uświadomić sobie, że w ogóle zyskałem na wadze.

Niezależnie od tego kontynuowałem tę drogę, aż powoli popadłem w depresję. Czy byłem przygnębiony z powodu mojego ciała? Nie, to było raczej odzwierciedlenie tego, gdzie myślałem, że znajdę się na tym etapie mojego życia w porównaniu z tym, gdzie byłem. Nie miałem pracy, żaden mężczyzna przez co najmniej 2 lata w tym momencie, a wielu mężczyzn, których nie interesowałem, ścigało mnie do tego stopnia, że ​​było okropne.

W końcu moja depresja przejęła władzę i chociaż nie potrafię wskazać momentu, w którym się zaczęła, pamiętam wyraźnie, jak siedziałem na ławce w centrum handlowym z moim najlepszym przyjacielem i patrzyłem na wszystkie chude dziewczyny idące w butach do kolan. i topy przytulające ciało i zdając sobie sprawę, że nie jestem już „gorącą dziewczyną”? Byłem w liceum.

Robię to zdrowo

Zacząłem biegać na bieżni w mojej piwnicy przez godzinę każdej nocy, czytając na głos książki fantasy w fałszywym brytyjskim akcencie. Nie osądzaj. Trwało to nieprzerwanie przez następne kilka miesięcy, aż spadłem o rozmiar sukni lub dwa. Byłem podekscytowany, ale to było powolne.

Depresja przejmuje kontrolę

Pomimo tego, że nigdy nie doświadczyłem właściwej depresji, nawet po zerwaniu z moim długoletnim chłopakiem, ta choroba przejęła mnie, dopóki nie chciałem już wstać i opuścić łóżka. Czułem się jak porażka w życiu, w mojej duchowości i dla moich rodziców.

Nauczyłem się, że depresja czyni cię bardzo samolubną osobą. Nagle zdałem sobie sprawę, jak rozmawiając z przyjaciółmi i rodziną, wszystko, o czym zdawałem się mówić, to moje problemy i emocjonalne upadki. W rzeczywistości jedyną osobą, z którą się właściwie komunikowałem, był mój najlepszy przyjaciel.

Przypadkowa anoreksja

Wkrótce skończyłem 22 lata i przez kilka miesięcy przestałem jeść. To była dziwna forma anoreksji, ponieważ nie chciałem przestać jeść, nie zdecydowałem się schudnąć w niezdrowy sposób, ani nie poczułem, że podejmuję desperacką próbę kontrolowania czegoś w moim życiu.

Jak już wspomniałem, jedyny raz, kiedy się rozjaśniłem, dotyczył mojej całkowicie platonicznej przyjaźni z moim najlepszym przyjacielem. Widzieliśmy się dwa razy w tygodniu. To był jedyny raz, kiedy jadłem i był jedyną osobą, która mogła mnie zmusić do jedzenia, nawet jeśli była to minimalna kwota. Zaczęliśmy iść razem na duże odległości. Pod koniec naszych spotkań nigdy nie chciałabym wyjeżdżać, pozostając w jego domu, dopóki nie zasypiałyśmy, a potem 2-godzinny spacer do domu o 4 rano.

Z moim nowo nabytym problemem z jedzeniem i zgromadzeniem 8 godzin miesięcznego intensywnego chodzenia do domu od mojego przyjaciela i jakkolwiek wiele godzin spacerów na bieżni w nocy, spadałem na wadze jak kowadła. Przeszedłem od rozmiaru 11 do rozmiaru 3 w ciągu trzech lub czterech miesięcy. Uświadomiłem sobie, że to staje się problemem, kiedy moja matka zabrała mnie na zakupy w tydzień, żeby wymienić spodnie o rozmiarze 8, a potem w ciągu 2 tygodni wróciliśmy do tego samego sklepu, żeby dostać nowe spodnie w rozmiarze 6. Tak się działo. za szybko.

W tym czasie mieszkałem z rodzicami i nalegali, żebym zaczął przyjmować codzienny napój „Boost”. Ten czekoladowy napój zawiera 26 witamin, błonnika, białka, wapnia i przeciwutleniaczy. W tym czasie piłem jedną butelkę Boostu wynosiła tylko 240 kalorii. Moi rodzice doskonale zdawali sobie sprawę, że nie jem, i to ich miażdżyło. Ale byłam 20-letnią kobietą i nic nie mogło mi pomóc, ale poczekać, aż moja depresja się uspokoi. Moi rodzice nalegali, żebym piła co najmniej dwa koktajle dziennie, co oznacza, że ​​moje dzienne spożycie kalorii wynosi zaledwie 480 dziennie, jeśli.

Zdecydowałem się zadzwonić do mojego lekarza rodzinnego. Pomimo depresji i lekkiego zaangażowania, wiedziałem, że jestem śmieszny. Jasne, nie byłem tam, gdzie chciałem być w życiu, ale czy to znaczyło, że musiałem zmiażdżyć moją przyszłość? Uczestniczyłem w moim spotkaniu i powiedziałem mu otwarcie, co się dzieje. Powiedział mi, że nie wydaje mi się, żebym był typem, który byłby klinicznie przygnębiony, że zawsze byłam dziewczyną z wielką głową na ramionach i nalegałam, żebym sama sobie poradziła z tym atakiem.

Powiedziałem mu, jak szybko straciłem wagę. Powiedział, że na początku wyglądam dobrze i muszę schudnąć, ale nie powinienem był tego robić w taki sposób, jak ja. Kazał mi zacząć jeść małe przekąski, kilka razy dziennie. Kawałek jabłka z masłem orzechowym, bananem, marchewką, organicznymi owocami i warzywami, nic ciężkiego. Ostrzegł mnie też, abym nie przekroczył 115 funtów, a potem wysłał mnie na mój wesoły sposób. Dziwna wizyta.

Rzeczy, o których nie wiedziałem, kiedy cierpiałeś na anoreksję

Nie miałem zamiaru mieć zaburzeń odżywiania, ale wkrótce dowiedziałem się, że nie jedzą, mają poważne konsekwencje psychologiczne i fizyczne. Oto rzeczy, o których nie wiedziałem, kiedy przechodzisz anoreksję.

# 1 Twoje problemy nie ustępują tylko dlatego, że jesteś chudy. Kiedy byłem przygnębiony w rozmiarze 14, pomyślałem, że wszystko, czego nie lubię w sobie, zniknie, jeśli będę mógł być chudy. Nie. W rzeczywistości byłem tak oślepiony moim ciałem, że mój umysł nie chciał uwierzyć, że stałbym się nawet wielkością 3.

Nawet gdy wrzuciłem małe koszyki do koszyka, często drwiłem i myślę: „* Ten rozmiar jest taki, jaki jesteś, gdy stajesz się bardzo mały?”? Nie czułem się inaczej, pomimo mojej utraty wagi. Moje problemy były tak realne, jak przed miesiącami.

# 2 Czujesz się pusty. Nie mówię emocjonalnie, ale raczej moja klatka piersiowa i płuca często wydawały się puste, ciężkie, zmiażdżone, tak jakbym nie mogła oddychać, lub gdybym to zrobiła, moja cała klatka piersiowa zawaliłaby się.

# 3 Nie cierpisz na głód. A przynajmniej nie. Być może dlatego, że mój był tak głęboko związany z depresją, po prostu nie otrzymałem pragnienia cielesnego, by dłużej jeść.

# 4 Cały czas się trzęsiesz. W moim przypadku nie było to oczywiście uczucie głodu, ale raczej niedożywienie. Często się trząsłam, ale miałam szczęście, że nie straciłam włosów ani siły moich paznokci.

# 5 Wpłynie na twoją skórę. Moja skóra stała się zuchwała, szorstka w dotyku i sucha. Zabrało mi to wiele lat po próbie przywrócenia mojej skórze właściwego zdrowia.

# 6 Twój żołądek kurczy się i naprawdę jest do bani. Po tym, jak nie jesz tak długo, twój żołądek zaczyna się kurczyć. Kiedy zacząłem próbować jeść ponownie, byłbym bardzo chory, gdybym miał więcej niż tylko kilka krakersów. Twój żołądek będzie potrzebował czasu, aby się rozwinąć, gdy zaczniesz ponownie jeść, więc bądź cierpliwy.

# 7 Ta gehenna zakłóca oddech i twoje wnętrzności. Spodziewaj się przerażającego oddechu, gdy przestaniesz jeść. Gum stał się moim nowym najlepszym przyjacielem. Również niejedzenie i powrót do zdrowej diety oznaczało piekło dla moich wnętrzności. Przejście przez ten układ trawienny jest bardzo trudne.

# 8 Dotyczy wszystkich, którzy cię znają. Każdy, kto jest blisko ciebie, który cię kocha, będzie przechodził przez ten koszmar wraz z tobą, więc nie przejmuj się nimi.

# 9 Ludzie dużo zauważają. Wyjście na imprezy towarzyskie po utracie wagi wywołało wiele komentarzy. Wiele było komplementów: ludzie pytali mnie, jak tak szybko schudłem i mówiłem, jak wspaniale wyglądałem. Nie ma niewielkiego wstydu lub wstydu, które wkradają się, gdy akceptujesz gratulacje za coś tak niebezpiecznie niezdrowego.

Pokonanie mojej depresji

Po około 7 miesiącach przetrwania na „Boost”? i zmniejszając się do rozmiaru 3, zrzucając niezliczone 70 funtów w krótkim czasie, w końcu zacząłem wychodzić z depresji. Jak go pokonałem? Szczerze mówiąc, po prostu zachorowałem na depresję. Nie wstydziłam się już żyć w nędzy i po raz pierwszy od dawna czułam się świetnie.

W ciągu dwóch miesięcy od odzyskania zdrowia i powrotu do zdrowego stylu życia poznałem mojego obecnego męża. Miałem 23. Miałem obiecującą karierę pisarską przede mną. Moja rodzina i ja wznowiliśmy kochającą i wspierającą relację z moim bratem i moimi rodzicami, a ja byłem wreszcie tam, gdzie chciałem być.

Nie powiedziałem swojemu nowemu chłopakowi o moich problemach, ale wkrótce pojawiły się rzeczy, które go napadły. Nadal nie byłem w stanie jeść normalnych posiłków, co sprawiało, że wychodzenie na te pierwsze miesiące obiadowe było bardzo niezręczne. Rzeczywiście, myślał, że jestem „dziewczyną kochającą sałatkę”. Pewnej nocy zacząłem obficie się trząść i przyniósł mi sok pomarańczowy. Wypiłem to i wkrótce przestałem się trząść.

„Nawet jadłeś dzisiaj?”?

Jig się skończył. Powiedziałem mu nie, a on delikatnie powiedział mi, żebym bardziej uważał na omijanie posiłków. Grzecznie unikał rozmowy przez rok, aż byłam gotowa powiedzieć mu. Co zaskakujące, nie jest łatwo powiedzieć swojemu chłopakowi, że byłeś w rozmiarze 14, zwłaszcza gdy nie straciłeś wagi w zdrowy sposób, który w przeciwnym razie byłby gratulacyjnym sukcesem.

Jeśli jesteś w depresji

Od tej próby stałem się bardziej empatyczną osobą. Nie sądzę, że ludzie z zaburzeniami odżywiania są po prostu łuszczącymi się nastolatkami, które szukają uwagi. Chociaż moje doświadczenie z niejedzeniem może nie być „oficjalnie”? z anoreksją, mogę ci powiedzieć, że niejedzenie naprawdę jest do bani.

Od tego czasu wyrównałem w rozmiarze 5 i ćwiczę swobodnie w domu „każdego dnia”? podstawa. Zawsze napełnia mnie małą ilością wstydu, gdy lubię swoją figurę. W końcu dostałem to w tak straszny i przypadkowy sposób, a jednak teraz społecznie czerpię korzyści z bycia malutkim.

Jeśli cierpisz na depresję lub anoreksję, zachęcam do wizyty u lekarza. Wierzę, że nie możesz przezwyciężyć problemu, chyba że naprawdę tego chcesz. Więc nawet jeśli nie jesteś gotowy lub nie jesteś w stanie wyjść z depresji, lekarz może zalecić małe plany żywieniowe, a także witaminy i suplementy, które możesz zabrać ze sobą, aby utrzymać ciało bezpieczne i zdrowe w czasie ciężkiej próby.

Upewnij się także, że zawsze masz przy sobie swojego najlepszego przyjaciela i rodzinę w czasie swojej depresji lub zaburzenia. Posiadanie kogoś, kogo kochasz, pozwoli ci zachować rozsądek.

Anoreksja nie jest świetnym sposobem na upuszczenie kilogramów jak diabeł. To poważnie niebezpieczne zaburzenie odżywiania, które może siać spustoszenie w twoim życiu i życiu bliskich. Poszukaj pomocy u profesjonalisty, gdy masz ochotę na oznaki anoreksji.