15 Niesamowite fakty o wszechświecie
Jest tak wiele niesamowitych i niewiarygodnych rzeczy, które istnieją w naszym wszechświecie, że absolutnie przyćmiewają naszą planetę i uświadamiają nam, jak małymi jesteśmy porównywani z absolutnym ogromem przestrzeni. Niestety dla wielu z nas, jesteśmy tak zajęci codziennym życiem, pracą lub opieką nad rodziną, że tak naprawdę nie mamy czasu na poznanie tego, co dzieje się w kosmosie.
Na szczęście dla ciebie zebraliśmy jedne z najlepszych zadziwiających i niesamowitych faktów dotyczących naszego wszechświata, które możesz przeczytać bez konieczności spędzania godzin na czytaniu czasopism naukowych, ponieważ spójrzmy prawdzie w oczy, wielu z nas po prostu nie może wziąć kilku dni wolne od naszego życia, aby ścigać nasze hobby. Następujące fakty, które wkrótce przeczytasz, będą cię pobudzać i zadziwiać, i miejmy nadzieję, że wywołają uczucie cudu w otaczającym Cię świecie i tym, co leży poza atmosferą naszej planety.
15 Najjaśniejsze obiekty we wszechświecie pochodzą z czarnych dziur
Kiedy ktoś wspomina termin „czarna dziura”, może odnosić się do serca byłego, żarłocznego apetytu ich nastoletniego dziecka lub (tej, o której mówię) dosłownie czarnej dziury w przestrzeni z grawitacją tak silną, że samo światło nie może pomóż, ale wciągnij się w to. Teraz oczywiście nie jest to czarna dziura, która jest uznawana za najjaśniejszą rzecz we wszechświecie, ale to, co naukowcy nazywają „kwazarami”.
Kwazar jest masywnym, niepojętym wyrzutem ciepła, elektryczności, energii i materii spowodowanym tylko przez super masywną czarną dziurę. Gdy materia krąży wokół czarnej dziury, zanim zostanie całkowicie wessana, porusza się coraz szybciej, coraz bardziej sprężana przez grawitację czarnej dziury, im bliżej jest. Ten pierścień orbitującego materiału wytwarza tarcie, a zatem ciepło i elektryczność, staje się coraz gorętszy i bardziej naładowany, dopóki część z niego nie zostanie faktycznie wyrzucona z prędkością prawie światła. Czarne dziury mogą wytwarzać kwazary tylko wtedy, gdy mają wystarczającą ilość pokarmu, by je wciągnąć, ale znaleziono co najmniej 2000, z których wszystkie są 10-100 000 razy jaśniejsze niż każde słońce w całej połączonej Drodze Mlecznej!
14 Jest olbrzymi obłok czystego alkoholu w kosmosie
W porządku, zanim zaczniesz się ekscytować, warto zauważyć, że nie mamy technologii, aby rzeczywiście wyjść i zabrać trochę domu na imprezę. Naukowcy odkryli tę konkretną chmurę alkoholu już w 1995 r. I niestety, jest ona głównie wytwarzana z metanolu z niewielką ilością alkoholu będącego etanolem (rzeczy, które możemy pić bez oślepiania, um, umierania). Około 6500 lat świetlnych od Ziemi zmierzono chmurę alkoholu kosmicznego o średnicy około 300 miliardów mil. Aby dać ci porównanie, odległość od naszej planety do Słońca wynosi tylko 93 miliony mil, więc pomnóż to przez 3225 i zbliżasz się. To absolutnie GIGANTYCZNE! Wiem, że bardzo chciałbym przejść przez przestrzeń o zerowej grawitacji, która potrzebuje tlenu, kiedy masz tyle alkoholu?
13 Nasze Słońce jest już w połowie swojej żywotności
Dobrze, przyznam, że mówienie, że jest „już” w połowie drogi, może sprawić, że wydaje się, że nie mamy dużo czasu, ale kolejne 5 miliardów lat powinno być dużo, więc przestań się martwić. Naukowcy są w stanie określić wiek naszego słońca (iz kolei naszego układu słonecznego), znajdując i analizując najstarsze skały obecne w Układzie Słonecznym, a także analizując skład chemiczny słońca w porównaniu z jego wielkością i temperaturą. Gwiazdy, które są podobne do naszego słońca, trwają około 9-10 miliardów lat, co daje nam przybliżony szacunek czasu. Czy to nie dziwne, że coś na niebie, które widzimy codziennie, ma kilka miliardów lat? Chodzi mi o to, że jestem podekscytowany odwiedzaniem starożytnych miejsc tutaj na ziemi, które mają kilka tysięcy lat, ale panie i panowie jest na niebie reaktor jądrowy sprzed 5 miliardów lat! Brzmi to o wiele fajniej w ten sposób. Gdy słońce osiągnie koniec swojego życia i pali się przez paliwo, rozszerzy się poza orbitę Ziemi, całkowicie pochłaniając naszą planetę, ale za 5 miliardów lat rasa ludzka prawdopodobnie nie będzie w pobliżu.
12 Dzień jest dłuższy niż rok na Wenus
Teraz to nie jedyna osobliwa rzecz dotycząca drugiej planety od słońca, ale tak; Dzień Wenus jest dłuższy niż rok. Tam, gdzie Ziemia potrzebuje 24 godzin na obrót wokół własnej osi, pewnego dnia na Wenus trwa około 243 dni ziemskich, tymczasem kończy swoją orbitę wokół Słońca (w swoim roku) w zaledwie 224,7 dni Ziemi. Daje to Wenus najdłuższy dzień w całym naszym Układzie Słonecznym, ale to nie jedyna szczególna rzecz, ponieważ jest to jedyna planeta w Układzie Słonecznym, która wiruje zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Każda inna planeta (w tym Ziemia) obraca się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, więc jeśli miałbyś stanąć na powierzchni Wenus, słońce wzejdzie na zachodzie i zajmie około 122 dni Ziemi, aby ustawić się na wschodzie. Powiedziałbym, że tak długie dni byłyby idealne do opalania się i pracy na opaleniznę, ale niestety, nawet gdybyśmy mogli przetrwać na powierzchni Wenus, nigdy nie bylibyśmy w stanie zobaczyć słońca przez gęstą chmurę. okrywając planetę.
11 Najdalszy obiekt stworzony przez człowieka
Rozpoczęty z Cape Canaveral w 1977 roku, istnieją dwa satelity, określane jako Voyager 1 i Voyager 2, a oprócz tego, że podróżują najdalej od słońca, jakie kiedykolwiek istniał jakikolwiek obiekt wytworzony przez człowieka, posiadają rekord najszybszego również przedmioty stworzone przez człowieka. Jak daleko są teraz? W ciągu 39 lat od ich wystrzelenia Voyager 1 ma obecnie rekord za około 20,4 miliarda kilometrów od Ziemi od 2 latnd Wrzesień 2016. NASA posiada licznik czasu rzeczywistego, który stale aktualizuje odległości pokonywane przez oba Voyagery. W swoim życiu Voyagery odwiedzili Jowisza, Wenus, Saturna i Urana i zobaczyli co najmniej 40 ich księżyców. Ich misje zostały po tym rozszerzone i polecono im podróżować poza nasz Układ Słoneczny, poza pole magnetyczne naszego Słońca w przestrzeń międzygwiezdną. Voyager 1 porusza się obecnie z prędkością 62 140 km / h, a obaj wciąż wysyłają informacje z powrotem na ogromne odległości do naszych naukowców na Ziemi.
10 Nasza galaktyka może mieć miliardy planet podtrzymujących życie
Inną rzeczą, na którą obaj naukowcy i nie-naukowcy szaleją, jest poszukiwanie życia na innych planetach. Teraz nie znaleźliśmy jeszcze niczego, co by bezpośrednio dowodziło istnienia obcego życia, jednak pierwszym krokiem do jego znalezienia jest zawężenie listy planet, które mogą w wiarygodny sposób wspierać życie, co prowadzi nas do tzw. Stref goldilocks. Strefy te są po prostu przestrzeniami wokół gwiazd, które nie są zbyt gorące, aby wygotować wodę lub atmosferę z planety, która może zamieszkiwać ten obszar, i nie są zimne, aby cała planeta zamarzła. Ostatecznie szukamy planet, które mogą podtrzymywać atmosfery, tak jak tutaj na Ziemi, a naukowcy znajdują miliony BILIÓW tych planet właśnie tutaj, w Drodze Mlecznej. Warto wspomnieć, że aby utrzymać życie, planeta potrzebuje solidnej powierzchni, więc gazowe olbrzymy, takie jak Jowisz lub Saturn, byłyby poza zasięgiem, jednak istnieją mocne dowody na to, że księżyce Jowisza mają ciekłe oceany i temperatury odpowiednie do życia rozwijać.
9 Wszystko wokół ciebie składa się z martwych, rozbitych gwiazd
Ten powtarza się trochę bardziej niż inne fakty na tej liście, ale wciąż jest to mocna rzecz do zapamiętania. Kiedy rozejrzysz się dookoła i zobaczysz skórę na rękach, brud na ziemi lub nawet wodę w szklance, którą zamierzasz wypić, normalnie po prostu postrzegasz te rzeczy jako nudne, codzienne rzeczy, prawda? Cóż, atomy, które tworzą ciebie, mnie i otaczający nas świat, pochodzą z kosmosu, z centrów gigantycznych gwiazd. Skąd to wiemy? Dobrze gwiazdy (także nasze słońce) działają jako generatory jądrowe, uwalniając energię poprzez pobieranie atomów wodoru i łączenie ich w cięższe atomy helu pod silnym ciśnieniem jądra słonecznego. Gdy gwiazda skończy się z materiałami do łatwego łączenia w energię, przechodzi w supernową, wysadza w powietrze i rozprzestrzenia nowo wytworzone elementy w kosmos. Im większa gwiazda i większy nacisk na jądro, tym cięższe są elementy, które może wytworzyć, dopóki nie stworzy takich rzeczy, jak węgiel, tlen i żelazo, by wymienić tylko kilka z 90 naturalnie występujących pierwiastków. Wszystkie te rzeczy są tym, z czego jesteśmy stworzeni, więc spójrz na siebie, mały kawałek gwiazd. Idź ty.
8 biustonoszy jest opcjonalnych w przestrzeni, w prawo?
Wiele osób zastanawiało się nad pytaniem, czy nadal będziemy musieli nosić biustonosze w kosmosie, ponieważ przy braku grawitacji nie byłoby siły, która by je ściągała, prawda? Cóż, jest w tym trochę więcej, ponieważ chociaż tak, grawitacja nie miałaby już żadnego efektu „zwisania” na dziewczęta, astronauci wciąż muszą nosić biustonosze (sportowe biustonosze są najwyraźniej najlepsze), aby ich powstrzymać leci w każdym innym kierunku, podczas gdy jest w grawitacji zerowej. Astronauci spędzają około dwóch godzin dziennie ćwicząc w przestrzeni kosmicznej, aby zwalczać skutki braku grawitacji na ciele, co oznacza, że wiele mniejszych i bardziej delikatnych części ciała spędza dużo czasu, rzucając się dookoła intensywnym ruchem. Inne kobiety w kosmosie zasugerowały, że oprócz konieczności trzymania piersi w pozycji „związanej”, podczas pracy w środowisku zawodowym lepiej nie mieć sutków przebijających się przez ubranie, dlatego też wolą trzymać biustonosze w celach zawodowych.
7 czarnych dziur jest bardziej powszechnych niż myśleliśmy
Czarne dziury są masami w kosmosie, które stały się tak niewiarygodnie gęste i ciężkie, że ich grawitacja ma siłę, by powstrzymać światło przed ucieczką, ssąc absolutnie wszystko, co jest wystarczająco blisko, dlatego nazywane są czarnymi dziurami. Mniej znane jest to, że czarne dziury są głównie następstwem gigantycznych gwiazd, których rdzenie zawaliły się same. Wraz ze wzrostem gęstości zaczyna się wciągać więcej rzeczy, jego masa i grawitacja stają się na tyle duże, że przyciągają światło. Naukowcy są przyzwyczajeni do widzenia czarnych dziur w obszarach, gdzie jest dużo planet i materiałów, które zaspokajają ich głód, takich jak bliżej środka galaktyk, więc zaskakujące było znalezienie jednego na pustym obszarze przestrzeni, po prostu wędrując . To odkrycie pokazało naukowcom, że czarne dziury nie muszą po prostu istnieć w centrach galaktycznych i mogą być o wiele bardziej nieprzewidywalne niż początkowo sądziliśmy. Nie jesteśmy pewni, skąd się to wzięło, ale jego istnienie może być dowodem na to, że w przypadkowych miejscach jest więcej sposobów, niż początkowo sądziliśmy.
6 Największa obserwowana gwiazda ma masę 5 miliardów razy niż nasza Słońce
Kiedy mówimy o czymś, co opisujemy jako „największe”, mówimy tylko o największym, który zaobserwowaliśmy. Ale kiedy to powiedziano, przeznaczyłbym pieniądze na to, że jest to największa gwiazda we wszechświecie! Pomiary używane do opisania rozmiarów innych gwiazd są oparte na naszym własnym słońcu, gdzie nasze słońce ma 1 promień słoneczny (1,4 miliona kilometrów lub 870 000 mil) i 1 masę słoneczną. Możemy wtedy użyć tych wartości do opisania innych gwiazd i och, czy to się robi interesujące. Największa zaobserwowana do tej pory gwiazda nazywa się UY Scuti, znajduje się 9500 lat świetlnych stąd w gwiazdozbiorze Scutum. Ma średni promień 1,708 promieni słonecznych (jak ma szerokość 1,708 razy większą niż nasze własne słońce), czyli około 2,4 miliarda kilometrów. Gdyby został umieszczony w naszym Układzie Słonecznym, gdzie obecnie znajduje się nasze Słońce, rozciągnąłby prawie całą drogę do Uranu, pochłaniając w nim Merkurego, Wenus, Ziemię, Marsa, Jowisza i Saturna.
5 Spójrz w nocne niebo i spójrz w przeszłość
Kiedy patrzymy na rzeczy w naszym najbliższym otoczeniu, takie jak przejeżdżające samochody lub rzeczy codzienne, zakładamy, że widzimy wszystko tak, jak to się dzieje, bez opóźnienia między czasem, w którym coś się dzieje, a czasem, kiedy nasze oczy to widzą, ale technicznie istnieje opóźnienie, tak szybko, że nie zdajemy sobie z tego sprawy. Światło podróżuje z prędkością około 299 792 kilometrów na sekundę, a więc na dużych odległościach może spowodować niewielkie opóźnienie między momentem, w którym zdarzenie ma miejsce, a kiedy go widzimy.
Na przykład: światło potrzebuje około 8 minut i 20 sekund, aby podróżować z powierzchni słońca na Ziemię, więc jeśli słońce eksploduje, nadal będziemy mogli spojrzeć w niebo i zobaczyć słońce, które było w górze do 8 minut po fizycznym zniszczeniu, zasadniczo oglądając przeszłość. To samo dotyczy odległych obiektów na niebie: Galaktyka Andromedy (nasz najbliższy galaktyczny sąsiad) jest widoczna z Ziemi w odległości 2,5 miliona lat świetlnych. Oznacza to, że to, co widzimy w tej galaktyce, wynosi w rzeczywistości 2,5 miliona lat w przeszłości, ponieważ światło z czasów ostatnich nie dotarło jeszcze tutaj, abyśmy mogli to zobaczyć, pozostawiając nas stale w czasie.
4 Wszechświat stale rośnie w rozmiarze
Teraz było to odkrycie z całego świata w 1925 roku przez amerykańskiego astronoma Edwina Hubble'a (to on ma nazwę teleskop Hubble'a). Pan Hubble był zajęty próbowaniem zmierzenia odległości od naszej galaktyki (Drogi Mlecznej) do innych galaktyk, które były widoczne przez jego teleskop, jednak po powrocie, aby sprawdzić jego odległości, odkryłby, że będą stale wzrastać. Po dalszych analizach i pracach Hubble był pierwszą osobą, która udowodniła, że cały wszechświat się rozszerza, ponieważ prędkości, jakie te galaktyki poruszają się z prędkością odpowiadającą prędkościom, które przesunęły się z Ziemi, pokazując, że wszystkie one podróżowały na zewnątrz, a nie w losowych kierunkach , w prawo iw górę lub w dół. Jednak zamiast podróżować przez przestrzeń kosmiczną, sama przestrzeń rozszerza się i ciągnie wszystko na zewnątrz. Najlepszą analogią jest myślenie o rodzynkach w bochenku owocowym. Gdy bochenek piecze się i rozszerza, odległości między poszczególnymi rodzynkami rosną, co dokładnie dzieje się teraz między galaktykami.
3 Mamy lata galaktyczne, a także lata ziemskie
Więc nasza planeta całkowicie obraca się wokół własnej osi, a jej całkowite okrążenie wokół Słońca trwa 365,24 dni, ale czy wiesz, że mamy też coś, co nazywa się rokiem galaktycznym? Jest to czas, jaki zajmuje nasze słońce, aby ukończyć jedną pełną orbitę Drogi Mlecznej. Nie żartuję, a my zorientowaliśmy się, jak długo to trwa: 230 milionów lat. Mniej więcej w tym czasie podczas ostatniego roku galaktycznego najwcześniejsze dinozaury dopiero zaczęły pojawiać się na Ziemi. Wtedy nawet nie pojawiły się kwitnące rośliny. Aby nasz układ słoneczny okrążył Drogę Mleczną w tym czasie, uśredniamy prędkość około 230 kilometrów na sekundę (lub 143 mile na sekundę!) Cholera, czy astrofizyka nie jest poza tym światem? Tak, gra słów przeznaczona.
2 Poświata wielkiego wybuchu wciąż może być wykryta w przestrzeni
To „poświata”, nazywane Kosmicznym Promieniowaniem Tła, zostało podjęte dopiero w 1964 r. Przez kilku amerykańskich astronomów, którzy monitorowali fale radiowe w kosmosie, i, co ciekawe, ich odkrycie było całkowitym wypadkiem. Odkryli, że bez względu na obszar, na który skierowali swoje anteny, na niebie zawsze był niski szum w postaci promieniowania mikrofalowego. Oczyścili swoje instrumenty, usunęli gołębie gnieżdżące się na ich antenach, co mogło wpłynąć na wyniki, ale bez względu na to, jak bardzo próbowali wyizolować swój sygnał, zawsze mieli ten sam szum tła. Dopiero po wyczerpaniu wszelkich możliwych wyjaśnień, sądzili nawet, że mogą to być pozostałości ogromnej, wszechświatowej eksplozji. Okazuje się, że ta niewielka ilość promieniowania tła stanowi 99,9% cząstek światła (fotonów) we wszechświecie, a tylko 0,1% fotonów wszechświata jest związanych ze światłem wytwarzanym przez gwiazdy, mgławice i galaktyki. Gdyby nasze ludzkie oczy widziały to promieniowanie tła, widzielibyśmy całe nocne niebo jako całkowicie oświetlone, a nie głównie czarne.
1 Jedna łyżka Neutron Star waży około 10 miliardów ton
Gwiazdy neutronowe są równie niesamowite jak czarne dziury, a sposoby ich wykonania są bardzo podobne. Jak wspomniano wcześniej, czarna dziura jest generalnie wynikiem tego, że olbrzymia gwiazda zapada się na siebie, wydmuchując zewnętrzne warstwy i kondensując rdzeń, aż stanie się tak gęsty, że jego grawitacja zacznie ssać otaczające obiekty i samo światło. Gwiazda neutronowa powstaje, gdy olbrzymia gwiazda wydmuchuje swoje zewnętrzne warstwy, ale nie jest wystarczająco duża, aby rdzeń całkowicie się zapadł i uformował czarną dziurę, stając się szaleńczo gęstą gwiazdą neutronową. Te pozostałe gwiazdy neutronowe mogą zazwyczaj mieć masę około 1,4 razy większą niż masa naszego własnego słońca (co nie jest aż tak dużo więcej), jednak nasze słońce ma średnicę około 1,4 miliona kilometrów, podczas gdy gwiazda neutronowa ma zazwyczaj około 10-30 kilometrów średnicy . Ponieważ gwiazdy te są tak niewiarygodnie gęste, dosłownie jedna łyżka tej rzeczy ważyłaby na Ziemi miliard ton. To więcej niż cała masa naszego całego układu słonecznego (w tym słońca) skompresowanego do rozmiarów małego miasta.